Het antwoord op complexiteit is niet complexiteit stapelen (5/5)
Ik ben gestart met de vraag waarom we zo moeilijk grip krijgen op informatieprojecten. Om die vraag te ontrafelen ben ik begonnen bij hoe informatie gebruikt wordt, wat dat betekent voor de interactie tussen informatieconsumenten en informatieproducenten en hoe context de complexiteit in het interactiemodel vergroot.
De consequenties van de verschillende gebruikspatronen, hun bijbehorende interactie modellen en de rol die context speelt moet vertaald worden naar oplossingen. En daar gaat de schoen vaak wringen in de praktijk. Er wordt gezocht naar technologische oplossingen die een antwoord geven op tegenstrijdige gebruikseisen. Alle complexiteit wordt gestapeld in één of twee oplossingen en het kost veel energie om die complexiteit aan te kunnen. Zie daar de belangrijkste reden dat informatieprojecten zo lang duren, zo duur zijn en vaak tot teleurstelling leiden.
Het gevolg is discussies over data lake architecturen en of het data warehouse nu wel of niet dood is. Maar dat zijn technologische standpunten, terwijl de technologische oplossing de weg van de minste weerstand zou moeten effenen om informatievalorisatie te optimaliseren.
Als je kijkt vanuit informatiegebruik, dan ben ik van mening dat ‘one size does not fit all’. Zeker niet als je het perspectief van immer veranderende vraag naar informatie en een uitdijend landschap aan informatiegebruik beschouwd. Verandering is de normale dagelijkse gang van zaken, niet een verstoring van de dagelijkse gang van zaken en daar zal je op voorbereid moeten zijn in je designs.
Er bestaat geen magische formule waarmee je een landschap eenvoudig kan vormgeven en waarmee je de evolutie van het landschap eenvoudig kan cultiveren met de minste frictie. Wat wel bestaat is een aanpak, een manier van denken om vanuit een toetsbaar proces een landschap te definiëren. Wij noemen dat een ‘connected architectuur’. Een onderwerp waar veel over te vertellen valt en waar toekomstige series op in zullen gaan.